Στη θαλασσα αφήσαμε τον αγέρα
να τυλίξει τα μελωδικα μας χαμόγελα.
Μεσα απ’ τα διψασμένα χέρια
πετούν όλοι του κόσμου οι στεναγμοι
αυτοί σε νανουρίζουν καθε που ξεχνίεσαι σ΄ενα ακρογιαλι
γι’ αυτό στο ξύπνημα
με τη θαλασσα στα πόδια
παντα σου μένει η εντύπωση
πως έστω και για λίγο
ταξιδεψες καπου,
έστω με μια αναπνοή.
Το παραπανω γραφτήκε κατω απο την επίδραση αυτής της φωτογραφίας,
ειδικα για αυτή τη φωτογραφια.
Την οποία τραβηξε ο Δημήτρης.
Βρίσκεται και εδω:
http://www.flickr.com/photos/dimitriskyriak/3215478052/
Dimitri, thank you for everything!
2 comments:
Όμορφο το κειμενάκι, υπέροχη κι η φωτογραφία. Μέρα καλή
Μ' ένα στεναγμό σαν ουράνιο τόξο, ίπτασαι στον ουρανό του κόσμου, ελπίζοντας πως η άνοιξη κρύβεται και φέτος μες τ' αγκάθι που σε πλήγωσε. Πάλι. Ξανά.
Post a Comment